Bedri Nika: Nën peshën e ligjit, bie çdo gjykim i padrejtë!
Kur Drejtësia Humbet Busullën, Vjen Koha e Rishikimit
Në një kohë kur shpresat për drejtësi shpesh zbehen në errësirën e interpretimeve të njëanshme, vendimet e fundit të Gjykatës Supreme dhe Gjykatës së Apelit të Kosovës janë dëshmi se e vërteta, sado që vonon, e ka rrugën e vet.
Përballë një gjykimi të ndërtuar mbi supozime, përkufizime të mjegullta dhe paqartësi esenciale, dy instanca të larta të drejtësisë — Gjykata Supreme dhe ajo e Apelit — i dhanë fjalën e tyre të prerë: aktgjykimi i shkallës së parë është i pavlefshëm, i ndërtuar mbi shkelje procedurale dhe mungesë të thellë të argumentit juridik.
Gjykata e Apelit në vendimin e saj të datës 05.06.2025, shprehet qartë: gjykata e shkallës së parë ka dështuar të vërtetojë edhe elementin më bazik të veprës penale — aktivitetin kriminal nga i cili pretendohej se rridhnin mjetet. Pa këtë element, çdo pretendim për pastrim parash është një ndërtim mbi rërë, një dënim pa themel. Më keq akoma: një dënim tendencioz.
Po ashtu, Gjykata Supreme, në vendimin e saj të datës 15.03.2024, ka sanksionuar të njëjtën shkelje, duke konstatuar se shkalla e parë ka vepruar në kundërshtim me standardet e së drejtës penale, duke injoruar kërkesat e mbrojtjes dhe duke ndërtuar një aktgjykim mbi mangësi të rënda procedurale dhe logjike.
Tendenca është më e rrezikshme se padrejtësia
Kur një gjykatë i qaset një çështjeje jo me objektivitet, por me qasje të paracaktuar, rreziku nuk është vetëm për individët që gjykohen. Rrezikohet vetë sistemi i drejtësisë. Në këtë rast, shkalla e parë jo vetëm që ka keqinterpretuar ligjin, por ka prodhuar një aktgjykim që tejkalon kompetencën e saj logjike dhe ligjore, duke shpallur fajësi aty ku mungon faktika, prova dhe e drejta.
Shfajësimi nuk është favor — është rikthim i ekuilibrit
Vendimet e Gjykatës Supreme dhe Gjykatës së Apelit nuk janë “ndihmë” për të akuzuarit, por korrigjim i një padrejtësie, i një rruge që rrezikonte të bëhej precedent për dënime të padrejta në mungesë të provës.
Nëse nuk dihet se nga ka ardhur pasuria, nëse nuk është përcaktuar aktiviteti kriminal, atëherë e gjithë ndërtimi penal bie. Nuk mund të ketë pastrim parash pa një burim të paligjshëm të pasurisë — dhe ky burim, nuk është gjetur. Sepse nuk ekziston.
Për një drejtësi që nuk frikësohet nga e vërteta
Kjo çështje ka dëshmuar se, ndonëse drejtësia mund të vonojë, ajo mbërrin — kur është e guximshme dhe e pavarur. Shkalla e parë dështoi në këtë mision. Instancat e larta e korrigjuan atë.
Është koha që procesi të rikthehet aty ku duhej të ishte nga fillimi: në gjykimin e ndershëm, të mbështetur në prova dhe jo në interpretim të lirë të nocioneve ligjore.
E vërteta nuk ka nevojë të mbrohet – ka nevojë vetëm të mos pengohet.
https://www.facebook.com/share/p/1C3UhJQUqq/?mibextid=wwXIfr
